Дүние алма-кезек, аумалы төкпелі. Өмірге келгеннен соң, мағыналы да мəнді өмір сүргің келеді. Саналы адамның мақсаты: отбасылы болып, артқа ұрпақ қалдыру, сол ұрпақты жақсы тəрбиелеп, жеткізіп, бала-шағаның қызығын көру. Осынау бір өмірде, тағдырдың тəлкегіне еріп, пендешілік те жасалынады. Сүрінбейтін тұяқ, жаңылмайтын жақ жоқ дегендей, кейбіреулер, бала-шағаны асырау үшін, соларды жетілдіру үшін, күн көріс үшін біліп қылмысқа барады, кейбіреулер біреудің алдау-арбауына түсіп, жаны қиналған сəтте не істеп не қойғанын білмей де қалады, сөйтіп түрменің төңірегінен орын табады. Сондай бір жандардың қиын қыстау қапастағы жан айқайы, бірін-бірі көрмесе де қағаз, қалам арқылы бір-біріне демеу болған сəттерде не күйде болғаны туралы жағдайларын, монолог ретінде ұсынылуын жөн көрдік.